ξέρω ότι ξεχνάω τα λόγια 

μου μένει μόνο η στιγμή, πού ήμασταν, πώς ήμασταν, πώς μ΄έκαναν να νιώσω 

κάποτε ίσως ξεχνάω και τι έφαγα χτες, ίσως να μην γνωρίζω πώς να μαζέψω τα κουράγια μου ή πώς να πάω παρακάτω, ίσως να τρώω το palmolive σαν τη μαμά του Νίκου που γύριζε στην εθνική ξυπόλυτη

φοβάμαι μην ξεχάσω ότι 

αθώα μέσα από τα γέλια μας είπε: 

εμείς θα πεθάνουμε μαζί 

(του ρίχνω 19 χρόνια) 

και λίγο αργότερα

πριν καν μιλήσει το τζακ (τα πίνει όλα straight χωρίς παγάκια και άλλες μαλακίες) :

να τώρα θέλω να σε ζωγραφίσω, έτσι όπως πέφτει το φως στο πρόσωπό σου, θέλω να βγάλω το μπλοκ και να σε ζωγραφίσω εδώ που καθόμαστε, έτσι όπως γελάς, έτσι όπως κάθονται οι σκιές από την απο κει μεριά, και πέφτουν πάνω στα βυζιά σου και στα μάτια σου, εδώ και ώρα σε κοιτάω, έχω απομνημονεύσει κάθε σου έκφραση, κάθε γραμμή, πως γυρίζεις το πρόσωπο, πως κοιτάζεις, πως στρίβεις το λαιμό σου, και τις προάλλες που καθόμασταν στον ημιόροφο και έπεφτε πάνω σου το φως το ίδιο έκανα, γαμώτο θέλω να σε ζωγραφίσω _